پیاده‌روهای متحرک تاکنون ظاهراً تنها در نمایشگاه‌ها مورد استفاده قرار گرفته که براساس نسبی بودن حرکت ساخته شده است. این مکانیسم برای نخستین بار در ۱۸۹۳ در نمایشگاه شیکاگو و سپس در ۱۹۰۰ در نمایشگاه جهانی پاریس به‌کار رفت.

پنج پیاده رو به‌شکل نوارهای بسته که بوسیله دستگاه ویژه‌ای یکی در درون دیگری و با سرعت‌های مختلف حرکت می‌کنند.

نوار خارجی آهسته با سرعت ۵ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند این سرعت معمولی شخصی است که پیاده راه می‌رود و گام گذاشتن روی نواری که چنین آهسته حرکت می‌کند، کار دشواری نیست در پهلوی این نوار، در داخل آن، نوار دوم با سرعت ۱۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند. نسبت به نوار اول هیچ اشکالی ندارد. در واقع، سرعت نوار دوم که با سرعت ده کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند، نسبت به نواز اول که با سرعت ۵ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند تنها ۵ کیلومتر در ساعت است. بنابراین، عبور از روی نوار اول به روی نوار دوم به همان اندازه آسان است که عبور از روی زمین به روی نوار اول، نوار سوم دشوار نیست همین‌طور به آسانی می‌توان از روی نوار سوم به روی نوار چهارم که با سرعت ۲۵ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند، گام گذاشت. نوار پنجم مسافر را به‌جائی که برایش لازم است می‌رساند. در آنجا مسافر برعکس از روی یک نوار به روی نوار دیگر و بالاخره به روی زمین بی‌حرکت می‌رود. در بیان دیگر می توان گفت :

۱- پیاده رو متحرک وسیله ای جهت انتقال افراد در سطوح هم تراز یا با اختلاف ارتفاع کم می باشد که در فرودگاه ها ، فروشگاه ، پایانه مسافری ، و اماکن دیدنی و زیارتی کار برد دارد

۲- زاویه شیب پیاده روی متحرک حداکثر ۱۲ درجه نسبت به افق می باشد .

۳- سرعت نامی پیاده روی متحرک در ورودی و خروجی حداکثر ۰.۷۵ متر بر ثانیه است .

۴- تحت شرایط خاصی سرعت نامی پیاده روی متحرک به ۰.۹ افزایش می یابد که در این صورت نباید عرض پیاده روی متحرک از ۱.۱۰ افزایش یابد.

۵- در صورتیکه زاویه شیب بیشتر از ۶ درجه باشد پیاده روی متحرک باید حداقل ۰.۴ متر را با زاویه کمتر از ۶ درجه طی کند و در صورتیکه سرعت آن ۰.۹ متر بر ثانیه باشد این فاصله به ۱.۶ متر افزایش می یابد. .